De Amsterdamse Oude Kerk, in de Reformatie gestript van alle Roomsche mooimakerij en sindsdien gekenmerkt door een strenge eenvoud, is even imponerend als immens. Exposeren in deze gotische kathedraal is tricky: het getoonde legt het al gauw af tegen de overweldigende dimensies en ruimtelijkheid van de kerk. Naar onze mening geldt dat ten dele ook voor de ‘verticale expositie’ die Marinus Boezem er heeft ingericht. Waarom u toch moet gaan is dit: als een soort rode draad in de tentoonstelling liggen her en der grote gebroken spiegels op de stenen vloer. Erg origineel klinkt dat misschien niet, maar het effect is groots. De gefragmenteerde manier waarop het kerkinterieur wordt weerspiegeld roept allerlei associaties op, van Picasso’s kubistische aanval op de werkelijkheid tot Jan Wolkers’ Nooit Meer Auschwitz-monument in het Wertheimpark – en dan heet het werk ook nog eens Meteorieten. In een gebouw waarvan de architectuur er in alles op is gericht om de blik naar boven te leiden doen die spiegelscherven zowel het tegenovergestelde als – indirect – precies hetzelfde, plus dat ze de ogen openen voor allerlei details die eerder niet opvielen. Zoals de werkelijkheid soms ‘echter’ kan lijken op een computerscherm, zo tonen Boezems Meteorieten de Oude Kerk scherper, intenser. Nog te zien t/m