Vandaag waren we na lange tijd weer eens in de kerk. Maak u geen zorgen,
we waren er voor kunst. In de protestantse Willem de Zwijgerkerk in
Amsterdam-Zuid, een sober doch stijlvol gebouw uit de jaren ‘30 van de vorige
eeuw, wordt het voorportaal sinds enige jaren
gescheiden van de eigenlijke gebedsruimte door een 13-delige glazen schuifwand.
Dat scheelt aan stookkosten en maakt het mogelijk dat voorportaal voor meer wereldse
zaken te verhuren – een centenkwestie dus: kerken hebben het tegenwoordig
moeilijk. Een nadeel had die glaswand óók: hij was slecht zichtbaar en er liep nogal
eens iemand tegenaan. De oplossing kwam van MMC (Mieke) Schobbe, die een even
decoratieve als symbolische oplossing bedacht: met matte folie en gekleurde
glasverf ‘tekende’ zij geometrische, perspectivische vormen op de glasplaten waardoor
die een veel zichtbaardere afscheiding werden. Tegelijkertijd, en dat mag een
paradox heten, lijken de glaspartijen nu op deuren die openstaan. Open én dicht,
afgescheiden én toegankelijk, en dat op hetzelfde moment. Profaan en sacraal lopen in elkaar over... en toch ook weer niet. De glaspartij werd
vandaag, aansluitend op de dienst, ‘geopend’ met een praatje en een drankje en warm
onthaald door de aanwezigen. En we zagen dat het goed was.