We zagen een groepje conservatorium-alumni, in een halve cirkel opgesteld, turend naar hun muziekstandaarden.We hoorden een potige, instrumentale postrock-band, op zeer hoog volume en opgezweept door een drummer met ADHD. Dirigent en componist Glenn Branca stond met zijn brede rug naar de zaal, afwisselend headbangend en een zweefvliegtuig imiterend. Branca was in de jaren ‘80 zo’n beetje de godfather van een hele reeks gitaarnoise-bands, waarvan Sonic Youth verreweg de bekendste is. Maar ook noise heeft zich verder ontwikkeld en bands als Swans en Sunn 0))) maken anno nu veel spannender muziek dan wat Branca en zijn ensemble gisteravond in de Melkweg lieten horen. Om de oude meester aan het werk te zien was zeker interessant, maar een echt memorabel optreden werd het niet.
Door naar de Vondelbunker, want daar stond Headwar geprogrammeerd, een Frans viertal dat met volle overgave een heerlijke portie pokkeherrie over ons en nog zo’n twaalf bezoekers uitstortte. Opgefokte drums, lijpe keyboardgeluiden, een moddervette bas, tot percussie-instrumenten omgebouwde gitaren en veel onverstaanbaar geschreeuw, het klonk –mede dankzij de nodige biertjes- allemaal even briljant als banaal in die obscure betonnen galmbak. Wat deze vier jonge muzikanten lieten horen past helemaal in de ‘traditie’ die Glenn Branca mede heeft vormgegeven. Zouden ze wel eens van ‘m hebben gehoord?